Volgens mij is het krijgen van een stabiele identiteit een beetje een ding met seksueel misbruik, vooral als dat misbruik op jonge leeftijd gebeurt. Het verstoort een normale identiteitsvorming. Hierdoor laat het een vraag achter die even dringend als onbeantwoord blijft: wie zou ik zijn geweest als ik dit niet had meegemaakt? 

Ik weet dat ik in staat ben om mijn binnenwereld volstrekt van mijn buitenwereld te scheiden. Wanneer ik in de buitenwereld mijn teen stoot, of erger nog, een klap van iemand krijg, kan ik schijnbaar onbewogen blijven. Natuurlijk gebeurt er wel van alles binnenin,maar daar deal ik mee als niemand meer kijkt. Vaak niet op de meest gezonde manier, maar zolang ik maar de enige ben die daar last van heeft, interesseert me dat niet zo. 

Er zijn veel situaties in mijn leven geweest die ongetwijfeld anders zouden zijn gelopen als mensen hadden kunnen zien wat zich in mijn binnenwereld afspeelde. Wellicht dat ze dan meer rekening met mij hadden gehouden. In mijn gezin van herkomst leerde ik om hard en onbewogen te zijn. In de buitenwereld werd ik behandeld alsof ik hard en onbewogen was. De tranen die ik van binnen huilde zagen zij niet.

Ik ben tot mijn twintigste gepest, buitengesloten en vernederd. En ik, ik dacht dat ik het verdiende. 

Toen ik uiteindelijk wat mensen in mijn leven kreeg die ik vertrouwde en met wie ik het fijn had, was mijn grootste angst om hen te verliezen. Ik wilde niets doen om hen kwijt te raken. Boven alles wilde ik niet dat ze zagen hoe slecht ik eigenlijk was. Ik leerde lezen wie zij wilden dat ik was, en dat werd ik dan ook. Bij verschillende mensen gedroeg ik mij, waarschijnlijk om die reden, heel verschillend. Als een kameleon nam ik de schutkleur aan van wat zij in mij zochten. 

Dit leidde tot bizarre situaties. Ik kan mij herinneren dat ik op een gegeven moment in een restaurant belandde met twee vriendinnen. De één kende mij als iemand die veel uitging, erg veel dronk en zich ongegeneerd met mannen inliet. De ander kende mij als iemand die tot ‘s avonds laat met een kop thee diepe gesprekken voerde. Ik zat in het restaurant met hen beiden, en wist niet hoe me te gedragen. Ik voelde me totaal verscheurd. Ik had het gevoel te moeten kiezen en ik maakte natuurlijk de verkeerde keuze. Later vertelde de ander mij dat ze daar voor haar gevoel niet met mij had gezeten en dat ze dat nooit meer mee wilde maken.

Nu, na veel therapieën en een intensieve zoektocht, voel ik dat ik een redelijk stabiele identiteit bezit. Maar er is één ding dat die identiteit niet is, en dat is standvastig. Want hoe stabiel hij ook is, ik raak het contact ermee makkelijk kwijt. En dan is het altijd weer een kwestie van doorademen, rust nemen en teruggaan naar die plek waarvan ik ondertussen weet dat hij er is, al voel ik hem niet. De plek waar ik niets hoef te doen, waar geen eisen worden gesteld aan mijn uiterlijk of aan mijn bezittingen. De plek waar ik goed genoeg ben. Waar ik veilig ben.

De veiligheid die mij ontnomen is op een leeftijd dat ik absoluut nog niet zonder kon. Een ervaring die mij voor de rest van mijn leven veranderd heeft.

Marie Curieus